تـو انـتـخـاب خـدايـی بـرای فـرداهـا            ضـمـانـت تـو امـيـد حـسـيـنـیِ مـاهـا

اگر چه كـودكی اما بـزرگ دنـيـايـی            نــديــده اند شـبـيـه تـو چـشـم دنـيـاهـا

مـن از قـبـيـلـه دردم، غـلام زادۀ تـان            تو از قـبـيـلـه عـشـقـی ز نـسل آقـاها

چه آهوانه مرا تا جـنون كـشاندی تو            مسيح چشم تو جان ميدهد به عيسی ها

هـنوز زمزمه مـادرم به گوشم هست            كه می سـرود شما را به جـای لالاها

قسم به لحظۀ بالا نشينی ات تا عـرش            مرا بـبـر به حـريمت در اوج بـالاها

ببر به سمت جنونم به عشق محرم كن

تـمـام ســال مرا هــفـتـم مــحـرًم كـن

طـنـين گـریـۀ تو تا به آسـمان پـيچـيد            دل حسين به هر گـریۀ تو می لـرزيد

نشـسـته اند كـنارت ذخـيره های زمين            شده تجـمع مـاه و سـتاره و خـورشيد

فـقـط نشانِ بـزرگیِ خـانـواده تـوست            كه پير و كودكتان اينچنين كرم داريد

چه كرده درس نگاهت كه اينچنين گشتند            مـريـد و شـيـفـتـۀ تو مـراجـع تـقـلـيـد

درست مثل دو دست گره گشای عمو            خدا به دست تو باب الحوايجی بخشيد

در آرزوی عـلمداری ات كـنار عـمو           چه خواب ها كه برايت رباب خواهد ديد

عزيز من پسرم پا به راه خـواهی شد

تو هم برای خودت يك سپاه خواهی شد

حـمـاسـۀ تو هـنوز از زبـان نـيـفـتاده            تـوسـلِ به تو از چـشـمـمان نـيـفـتـاده

تو قصه شبِ مـادر بـزرگ هـایی كه            كـرامـت نـفـسـت از بـيـان نـيـفــتـاده

شعاع دلـبری ات شاهـزاده بی حد بود            كه اسـمت از دهـن آسـمـان نـيـفـتـاده

عروج سرخ تو محكم نمود راه غدير            چـرا كه نـام عـلـی از اذان نـيـفـتـاده

نيامده به سـفر می روی مراقـب باش            كه چشم شـور پـیِ كـاروان نـيـفـتـاده

دوباره شاعـر دلخـسته می نويسد اين           دو مصرعی كه هنوز از دهان نيفتاده:

چه قدر زير گلويت سفيد و جذاب است

 به قب قبش اثر بوسه های ارباب است